BIE oktober 2015, p. 198-206, Tobias Cohen Jehoram: “Charles is een te benijden man, en al geweest zo lang als ik hem ken. Natuurlijk: hij mag werken in wat misschien wel de aardigste en uitdagendste uithoek van het recht is. En hij heeft de liefde voor dat vak ook vele jaren als hoogleraar mogen doorgeven aan nieuwe generaties, waaronder aan mij (zij het middels zijn publicaties). Maar bovendien heeft hij dat alles weten te combineren met een bloeiende en boeiende praktijk. Het zal vakgenoten niet ontgaan zijn dat zijn carrière pad op een paar punten overeenstemming vertoont met het mijne: een promotie vanuit de praktijk, waarbij het proefschrift onderdeel is van een handboek, op het gebied van het merkenrecht, en een bijzonder hoogleraarschap naast die praktijk. Ik begrijp Charles well. Natuurlijk zijn er ook belangrijke verschillen, en één daarvan is dat ik mijn advocatuurlîjke werk onder andere in de cassatiepraktijk begon. In die praktijk mocht ik verschillende keren met Charles samenwerken, wat zonder uitzondering een genoegen was, niet alleen vanwege het uitstekende materiaal waarmee de strijd in cassatie gestreden kon worden en de prettige samenwerking, maar ook vanwege de principieel-juridische kwesties die in die zaken aan de orde kwamen (wat natuurlijk geen toeval was).
[…]
De vraag die ik in deze bijdrage zou willen behandelen, is of dit arrest als consequentie heeft dat het Nederlandse auteursrecht zich thans ook moet uitstrekken tot smaken. Ik zal de geduldige lezer die tot hier is gekomen, belonen met verklappen dat ik tot de conclusie kom dat over de wenselijkheid van een dergelijke bescherming op zijn minst getwist kan worden, en dat het in ieder geval aan de wetgever - en waarschijnlijk zelfs: de Europese wetgever - is, een dergelijke bescherming te erkennen.”