Conclusie van AG Cruz Villalón over heffing thuiskopie op geheugenkaarten van mobiele telefoons.
Auteursrecht. De belangrijkste door het Østre Landsret (Denemarken) opgeworpen vraag luidt of de bij de litigieuze nationale wetgeving vastgestelde thuiskopievergoeding, die is bedoeld ter financiering van de bij artikel 5, lid 2, sub b, van richtlijn 2001/29 vereiste billijke compensatie als tegenprestatie voor de uitzondering op het exclusieve reproductierecht van de rechthebbenden, kan worden geheven op geheugenkaarten van mobiele telefoons. Relevant is dat de thuiskopie slechts wordt geheven op genoemde geheugenkaarten, terwijl dat niet gebeurt op andere dragers zoals mp3-spelers of iPods.
De A-G geeft het HvJEU in overweging de vragen als volgt te beantwoorden:
"1) Artikel 5, lid 2, sub b, van richtlijn 2001/29/EG van het Europees Parlement en de Raad van 22 mei 2001 betreffende de harmonisatie van bepaalde aspecten van het auteursrecht en de naburige rechten in de informatiemaatschappij moet aldus worden uitgelegd dat het in principe niet in de weg staat aan een regeling van een lidstaat die voorziet in de heffing van de thuiskopievergoeding op geheugenkaarten van mobiele telefoons ter financiering van de billijke compensatie, voor zover het rechtvaardige evenwicht wordt gehandhaafd dat moet worden gewaarborgd tussen de verschillende categorieën rechthebbenden en de gebruikers van beschermd materiaal, en dat er derhalve een verband bestaat tussen deze heffing en het veronderstelde gebruik van genoemde kaarten voor reproducties voor privégebruik, terwijl de hoofdfunctie of belangrijkste functie van genoemde kaarten wat dat betreft van geen belang is.
Richtlijn 2001/29 moet evenwel aldus worden uitgelegd dat deze zich verzet tegen de wettelijke regeling van een lidstaat die voorziet in de heffing van de thuiskopievergoeding op verwijderbare informatiedragers, zoals geheugenkaarten van mobiele telefoons, ter financiering van de billijke compensatie, terwijl de heffing op niet-verwijderbare dragers welke deel uitmaken van apparaten of installaties die specifiek zijn ontworpen en worden gebruikt als informatiedragers voor privédoeleinden wordt uitgesloten, zonder dat deze uitsluiting objectief gerechtvaardigd is.
De verwijzende rechter zal de mogelijke objectieve rechtvaardiging van deze uitsluiting moeten beoordelen en daaruit de conclusies moeten trekken.
2) Richtlijn 2001/29 moet aldus worden uitgelegd dat zij in de weg staat aan de...