AMI 2013/2, p. 52-55, Opinie M.T. Spuijbroek, O.S.C. van Raaij en M.F.A. de Vries: "[...] Dragen diverse partijen gezamenlijk ertoe bij dat een signaal dat beschermde werken bevat aan enig publiek ter beschikking wordt gesteld, dan vormen deze partijen gezamenlijk een keten die een ondeelbare mededeling aan het publiek verricht. In een dergelijk geval is dus sprake van een openbaarmaking in auteursrechtelijke zin.
Bevat een dergelijke keten schakels die door hun handelingen (interventies) ervoor zorgen dat de mededeling een ‘nieuw publiek’ bereikt, dan ontstaat als gevolg van die ‘aftakking’ een nieuwe keten die een op zichzelf staande mededeling aan het publiek verricht. Indien dit het geval is, is voor het handelen van iedere keten – en daarmee de activiteiten van individuele partijen binnen deze keten – de toestemming van betrokken rechthebbenden vereist.
Hoe deze toestemming wordt gegeven, is uiteindelijk aan de rechthebbenden zelf. Daarbij kan ervoor worden gekozen om de toestemmingen afzonderlijk aan de diverse partijen uit de keten te verlenen. Het is ook mogelijk dat aan één partij uit de keten ook toestemming wordt verleend voor (een deel van) de handelingen van andere ketenpartijen. Dat moet dan wel expliciet volgen uit de aan de desbetreffende partij door rechthebbenden verleende toestemming.
Voor de vaststelling of toestemming van de betrokken rechthebbenden is vereist, spelen gebruikte technieken en/of de (omvang van de) individuele rol van betrokken partijen in de keten geen rol. Vanuit een dergelijke techniek-onafhankelijke ketenbenadering is uiteindelijk alleen bepalend of de keten feitelijk tot gevolg heeft dat beschermde werken op een of andere wijze ter beschikking worden gesteld aan enig publiek. Deze techniek-onafhankelijke benadering maakt verdere technische en casuïstische interpretaties overbodig en vormt wat ons betreft dan ook een toekomstbestendig model...
Bevat een dergelijke keten schakels die door hun handelingen (interventies) ervoor zorgen dat de mededeling een ‘nieuw publiek’ bereikt, dan ontstaat als gevolg van die ‘aftakking’ een nieuwe keten die een op zichzelf staande mededeling aan het publiek verricht. Indien dit het geval is, is voor het handelen van iedere keten – en daarmee de activiteiten van individuele partijen binnen deze keten – de toestemming van betrokken rechthebbenden vereist.
Hoe deze toestemming wordt gegeven, is uiteindelijk aan de rechthebbenden zelf. Daarbij kan ervoor worden gekozen om de toestemmingen afzonderlijk aan de diverse partijen uit de keten te verlenen. Het is ook mogelijk dat aan één partij uit de keten ook toestemming wordt verleend voor (een deel van) de handelingen van andere ketenpartijen. Dat moet dan wel expliciet volgen uit de aan de desbetreffende partij door rechthebbenden verleende toestemming.
Voor de vaststelling of toestemming van de betrokken rechthebbenden is vereist, spelen gebruikte technieken en/of de (omvang van de) individuele rol van betrokken partijen in de keten geen rol. Vanuit een dergelijke techniek-onafhankelijke ketenbenadering is uiteindelijk alleen bepalend of de keten feitelijk tot gevolg heeft dat beschermde werken op een of andere wijze ter beschikking worden gesteld aan enig publiek. Deze techniek-onafhankelijke benadering maakt verdere technische en casuïstische interpretaties overbodig en vormt wat ons betreft dan ook een toekomstbestendig model...
